Παροχές επ’ ευκαιρία των εορτών των Χριστουγέννων και του Πάσχα χορηγήθηκαν αρχικώς τον ιδιωτικό τομέα από τους εργοδότες, οικειοθελώς και ως έθιμο, σε είδος ή σε χρήμα (εξ ού και η ονομασία “δώρα”), προκειμένου οι εργαζόμενοι να αντιμετωπίσουν τις αυξημένες δαπάνες των εορτών, στη συνέχεια η καταβολή τους έγινε υποχρεωτική για τον εργοδότη με επαναλαμβανόμενες, κατ’ έτος, υπουργικές αποφάσεις και μετά το Ν. 3239/55, με συλλογικές συμβάσεις εργασίας ή διαιτητικές αποφάσεις.  Κατά το άρθρο 2 αρ.1 της ΚΥΑ 19040/1981, η οποία εκδόθηκε κατ’ εξουσιοδότηση του Ν. 1082/90, το επίδομα εορτών Χριστουγέννων και Πάσχα δικαιούνται από τον υπόχρεο και με τις προϋποθέσεις του άρθρου 1 της ΚΥΑ αυτής  και  οι Νομικοί Σύμβουλοι και Δικηγόροι των πάσης φύσεως Νομικών Προσώπων και επιχειρήσεων και εκμεταλλεύσεων, που αμείβονται με μισθό.

 (…..) Η  αγωγή περί καταβολής επιδομάτων εορτών και αδείας στην ενάγουσα υπό εκκαθάριση δικηγορική εταιρεία, με βάση την επικαλούμενη σύμβαση έμμισθης εντολής με πάγια αντιμισθία, η ύπαρξη της οποίας κατά τα ιστορούμενα στην αγωγή αναγνωρίστηκε αρχικά μεταξύ του Ν. Π. και της εναγομένης και εν συνεχεία μεταξύ των εδώ διαδίκων με δύναμη δεδικασμένου με την 1207/2015 απόφαση του Εφετείου Αθηνών, με αφορμή προγενέστερη αγωγή μεταξύ των αυτών διαδίκων, δεν είναι νόμιμη. Τούτο διότι τα ένδικα επιδόματα, που συνιστούν μισθολογικές παροχές, θεσπίστηκαν κατά τις αναφερόμενες στην αρχή της παρούσας διατάξεις εργατικού δικαίου για τους εργαζόμενους μισθωτούς, ειδικότερα τα επιδόματα εορτών προς ενίσχυση των εργαζομένων για να ανταποκριθούν στις αυξημένες δαπάνες των εορτών, και το επίδομα αδείας χορηγείται στους μισθωτούς που δικαιούνται να λάβουν άδεια, ακολούθως δε επεκτάθηκαν στους απασχολούμενους δικηγόρους με βάση σύμβαση έμμισθης εντολής με πάγια αντιμισθία, όμως η παροχή τους δεν προβλέπεται ούτε νοείται λόγω της φύσης τους ως μισθολογικών παροχών και του σκοπού θέσπισής τους σε νομικό πρόσωπο, όπως εν προκειμένω της υπό εκκαθάριση δικηγορικής εταιρείας. Επομένως, και αληθή υποτιθέμενα τα επικαλούμενα με την αγωγή και υπό την επικαλούμενη με την αγωγή δέσμευση ως προς το προδικαστικό ζήτημα της ύπαρξης συμβάσεως έμμισθης εντολής με πάγια αντιμισθία μεταξύ των διαδίκων, προκύπτουσας από την με αριθμό  1207/2015 τελεσίδικη απόφαση του Εφετείου Αθηνών, η ενάγουσα δικηγορική υπό εκκαθάριση εταιρεία, λόγω λύσεως στις 23-12-2010 της ένδικης σύμβασης με καταγγελία της εντολέως και μη καταβολής της νόμιμης αποζημίωσης, δεν δικαιούται τα επίδικα επιδόματα του χρονικού διαστήματος πριν από τη λύση της ένδικης σύμβασης κατά τις διατάξεις του άρθρου 2 αρ.1 της ΚΥΑ 19040/81 και του  Κώδικα δικηγόρων.